تأثیر تمرین های تناوبی با شدت بالا (hiit) و بی تمرینی متعاقب آن بر مقادیر آدیپونکتین پلاسمایی دانشجویان پسر غیرورزشکار

مقدمه و هدف: آدیپونکتین، آدیپوسایتوکاینی است که از سلول های چربی تولید می شود و نشان داده اند، ویژگی ضدآترواسکلروزی و ضدالتهابی دارد؛ اما پاسخ آن به تمرین های تناوبی شدید و بی تمرینی به درستی معلوم نیست. هدف پژوهش حاضر، تأثیر ده هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (hiit) و بی تمرینی متعاقب آن بر مقادیر آدیپونکتین پلاسمایی دانشجویان پسر غیرورزشکار بود. مواد و روش ها: در این پژوهش نیمه تجربی، 26 نفر از دانشجویان پسر غیرورزشکار به طور تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی ده هفته ای و هر هفته، سه جلسه، طبق برنامه تمرینی با شدت 85 تا 100 درصد hrmax به تمرین پرداختند و پس از آن، آزمودنی ها چهار هفته بی تمرینی را تجربه کردند تا آثار بی تمرینی نیز مطالعه شوند. خون گیری پس از 14 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف با شرایط مشابه انجام و مقادیر آدیپونکتین پلاسمایی با استفاده از کیت آدیپونکتین شرکت boster آمریکا اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف-اسمیرنف، آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی lsd و آزمون t مستقل در سطح معناداری 05/0≥α تحلیل شدند. نتایج: یافته ها نشان دادند که ده هفته تمرین تناوبی با شدت بالا(hiit)، باعث افزایش معنادار مقادیر آدیپونکتین پلاسمایی و کاهش معنادار bmi و وزن بدن در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد (000/0=p)؛ درضمن، مشخص شد پس از چهار هفته بی تمرینی به دلیل توقف تمرین، مقادیر آدیپونکتین پلاسمایی، کاهشی معنادار یافت (000/0=p)؛ در انتهای پژوهش در گروه کنترل در مقادیر وزن بدن، bmi و آدیپونکتین پلاسمایی، تغییری معنادار دیده نشد (05/0≤p). نتیجه گیری: تمرین تناوبی با شدت بالا به عنوان شیوه تمرینی جدید و مؤثر با افزایش معنادار آدیپونکتین-عامل محافظ قلب و عروق- تأثیری پیشگیرانه برای بیماری های قلبی-عروقی داشته، درحالی که با توقف تمرین و بی تمرینی، سازگاری های مطلوب تمرین ازبین رفته، با کاهش آدیپونکتین، افراد در معرض عوامل خطرزای قلبی-عروقی قرارمی گیرند.